Δεν το είχα προμελετήσει. Απλά συνέβη και δεν μπορώ να πω πως αισθάνομαι πολύ καλά γι’ αυτό. Δεν ήθελα να πειράξω κανέναν παρά μόνο να ξεχάσω την μοναξιά μου.
Με τον Αυγουστή αρχίσαμε να επικοινωνούμε ανοίγοντας ένα blog. Σαν άσχετη που ήμουνα χρειαζόμουνα κάποιες πληροφορίες. Ήταν πάντα εύκαιρος για την κάθε ερωτησή μου. Είχε και αυτός ένα blog που το είχε ανοίξει τρεις μήνες πριν. Έδειχνε να με συμπαθεί από τα μηνυματά του.
Στο blog μου έγραφα για διάφορα θέματα και ο Αυγουστής πάντα με ένα σχολιό του μου έδινε κουράγιο για να συνεχίσω όπως έλεγε την καλή δουλεια που έκανα. Εγώ χαιρόμουνα που υπήρχε ένας άνθρωπος που πίστευε σε μένα. Εγώ συνέχιζα να γράφω μέχρι που έγραψα κάποια στιγμή για τους Ολυμπιακούς Αγώνες που ήμουν εθελόντρια και πέρασα τέλεια.
Ο Αυγουστής ζήλεψε γιατί αυτός δεν γινόταν λόγω δουλειάς να είναι εθελοντής. Ήταν ασφαλιστής σε μια ιδιωτική εταιρία και το αφεντικό του ούτε να το ακούσει πως θα τον άφηνε και θα πήγαινε να τρέχει για να κονομήσει περισσότερα η κυβέρνηση. Δεν πήγε και με ρώτησε αρκετές λεπτομέρειες γι’ αυτή την τόσο τέλεια διοργάνωση που έβγαλε ασπροπρόσωπους όλους τους Έλληνες όλου του κόσμου. Εγώ του έδωσα ότι πληροφορίες ήθελε αλλά δεν ξέρω πως κάποια στιγμή σε ένα σχολιό του έγραψα κάτι που τον έθιξε και φυσικά του ζήτησα συγνώμη.
Δε την δέχτηκε τόσο εύκολα την συγνώμη μου που ανγκάστηκα να γράφω συνεχώς στο δικό του blog Συγνώμη πολλές φορές σε μορφή Σχολίου. Δεν μου απαντούσε και άρχισα να ανησυχώ.
Δεν ήξερα τι να πρωτοσκεφτώ πως είχε συμβεί. Χωρίς να το έχω καταλάβει είχα δεθεί με αυτό τον άνθρωπο αλλά δεν ήξερα που μπορούσε να με οδηγήσει αυτό. Είχα μια πολύ όμορφή οικογένεια με δύο κόρες που λάτρευα αλλά και έναν σύζυγό που 8 χρόνια που ήμασταν παντρεμμένοι δεν μου είχε χαλάσει ποτέ χατήρι. Τους αγαπούσα πολύ και δε σκεφτόμουν για κανέναν να χαλάσω αυτή την ηρεμία που υπήρχε στην οικογενειακή μου ζωή.
Ανοίγοντας αυτό το blog ήθελα να εκφράσω κάποια συναισθηματά μου και να καταπολεμήσω την μοναξιά που αισθανόμουν τους τελευταίους μήνες τις πρωινές ώρες. Οι κόρες μου είχαν μεγαλώσει και πήγαιναν στο σχολείο και ο άντρας πήγαινε στην δουλειά του. Κάθε πρωί έμενα μόνη μου με την μοναξιά μου και με αρκετές σκέψεις και προαισθήματα να με βασανίζουν. Φοβόμουν όταν άκουγα το τηλέφωνο πιστέυοντας πως κάτι κακό είχε συμβεί στα κορίτσια. Τους είχα υπερβολική αγάπη που όταν γυρνούσαν απ΄το σχολείο ασχολιόμουν μέχρι το βράδυ μαζί τους ξεχνώντας τους πάντες.
Ο Αυγουστής μετά από 30 σχόλια που του είχα αφήσει με την λέξη Συγνώμη απάντησε λεγοντάς μου πως δεν χρειάζεται να ζητήσεις συγνώμη και ξεχασέ το σα να μην συνέβει τίποτα. Εγώ αισθάνθηκα πολύ ωραία σα να έβρισκα το δώρο που μου είχαν πάρει και μου το είχαν κρύψει.
Τις επόμενες μέρες συνεχίσαμε να ανταλλάσουμε σχόλια. Ο Αυγουστής άρχισε να αφήνει κάποια υπονοούμενα περί αγάπης αλλά εγώ έκανα πως δεν καταλάβαινα. Κάοποια στιγμή γράφοντας κάτι στο blog του μου έδειξε τα αισθηματά του και δεν μπορούσα να κάνω πως δε τα κατάλαβα. Διαβαζοντάς την εγγραφή τον ευχαρίστησα και του ξεκαθάρισα πως δεν μπορούσα να του υποσχεθώ τίποτα παραπάνω από μια φιλία.
Δεν έδειξε να το καταλαβαίνει και συνέχιζε να γράφει ποιήματα για μένα, τραγούδια και να μου λέει με κάθε τρόπο πως μ’ αγαπούσε. Εγώ δεν μπορούσα να του υποσχεθώ τίποτα γιατί δεν ήθελα να ταράξω την οικογενειακή μου γαλήνη.
Όμως είχε αρχίσει και γινόταν πολύ φορτικός και δεν ήξερα τι να κάνω. Έτσι το γυναικείο μου μυαλό σκέφτηκε να του κάνω την ερωτευμένη λέγοντας πως δε τα πήγαινα καλά με τον συζυγό μυ λόγω που ήταν μακριά μήπως και με άφηε ήσυχη. Δεν θα ήθελε να φορτωθεί στα καλά καθούμενα μια γυναίκα με δύο παιδιά από προηγούμενο γάμο της.
Το σχέδιο δεν έπιασε και εγώ ήμουν να σκάσω. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Συνέχισα να συνομιλώ μαζί του αλλά κάθε μέρα και λιγότερο. Κάποιες μέρες δεν εμφανιζόμουν καθόλου στο blog μου και κάποιες άλλες έγραφα για θέματα που δεν ανάβλυζαν ερωτισμό.
Αυτός συνέχιζε και σκέφτηκα η μόνη λύση είναι να μη του ξαναμιλήσω, να μη αφήνω σχόλια στο blog του αλλά ούτε και να απαντάω στα δικά του. Άφηνε συνέχεια σχόλια αλλά εγώ είχα πάρει την αποφασή μου και δεν ήθελα να την αλλάξω. Δεν ξέρω αν το κατάλαβε αλλά έπαψε να μου στέλνει σχόλια ούτε και ήθελε να μιλάμε.
Πονούσα που του είχα φερθεί με αυτό τον τρόπο αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς η οικογενεία μου ήταν είναι και θα είναι το παν και για κανέναν και τίποτα δεν ήθελα να την χαλάσω.
Με τον Αυγουστή από τότε δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Θέλω να του στείλω μήνυμα αλλά φοβάμαι μην αρχίσει τα ίδια. Τα αισθηματά μου δεν έχουν αλλάξει γι΄αυτόν. Με τον δικό μου τρόπο τον αγαπάω αλλά δεν θέλω να του το δείξω γιατί δε θα με καταλάβει.Μερικές φορές μπαίνω στο blog του και διαβάζω τις εγγραφές του μόνο για να βλέπω πως είναι καλά.
Η ζωή είναι γλυκιά! Ζήστε την ... 