Γλυκιέ μου ύπνε

Κοιμήσου αγγελούδι μου

Γλυκά με το τραγούδι μου

Να μεγαλώσεις γρήγορα

Σαν τα ψηλά πλατάνια

Νάνι νάνι το παιδί μου

Τώρα πούμαι μοναχή μου

Νάνι νάνι νάνα του

Να το χαρεί η μάνα του

Να το χαρεί και ο μπαμπάς του

Νάναι τα καλά δικά του

Έλα ύπνε ύπνωσέ το Παναγιά ‘ποκοίμησέ το

Νανούρισμα για την ενός έτους κορούλα μου.

Advertisement

Κάτι νύχτες

Είναι κάτι νύχτες που το κορμί αναζητάει τρυφερότητα. Ψάχνει κόγχη ζεστή να φωλιάσει, να νοιώσει την ύπαρξή του. Να ξεχαστεί πλάι σ’ άλλο κορμί, να σβήσει το εγώ στο εμείς. Θέλει να πάψει να το ορίζει η σκέψη, η λογική, τα προσχήματα… Να αφεθεί σαν εύπλαστο, ακατέργαστο υλικό στις αισθήσεις. Να τρέξει επάνω του το χάδι, το υγρό βλέμμα, οι εύγλωττες σιωπές της συγχώνευσης…

Είναι κάτι νύχτες που το κορμί επιθυμεί ν’ αποκοιμηθεί σ’ αλλότρια όνειρα, να πάψουν να το ορίζουν τα δικά του. Κουρασμένο απ’ τη μοναξιά της απόστασης γυρεύει να κλείσει έστω για λίγο το χάσμα με τη σωματική επαφή. Δεν ενδιαφέρεται για τις προοπτικές ή την ποσότητα στον χρόνο, το τώρα γίνεται η ύψιστή του απαίτηση. Θέλει να απεκδυθεί τον εαυτό του, να γενεί δοξάρι στις χορδές της απόλαυσης.

Είναι αυτές οι νύχτες που το σώμα ξεπερνάει την ψυχή. Γυρεύει την δική του τροφή για να συνειδητοποιήσει ότι συνεχίζει να ζει. Σαν την πείνα και τη δίψα ορθώνει διεκδικήσεις αυτοσυντήρησης. «Ουκ έπ’ άρτο μόνον ζήσεται άνθρωπος»….. Ούτε όμως μόνον με ιδέες, οράματα και φιλοσοφίες χωρίς ανταπόκριση. Χώμα και νερό τα στοιχεία του, πηλός ταπεινός που φθείρεται αστραπιαία χωρίς την ανθρώπινη προσοχή.

Δονείται απ’ την ανάγκη του που φωνάζει με ρίγος, σαν πυρετός που ανέβηκε ξαφνικά και φέρνει ζαλάδα, φλόγωση, επιτατικό αίτημα στάσης για ανάσα κατευναστική. Το άγγιγμα πάνω στο δέρμα είναι όλο που ζητάει, η ανατριχίλα της αφής. Τότε, χίλιες λέξεις δεν φτάνουν, μήτε τηλεφωνήματ Είναι κάτι νύχτες που το κορμί αναζητάει τρυφερότητα. Ψάχνει κόγχη ζεστή να φωλιάσει, να νοιώσει την ύπαρξή του. Να ξεχαστεί πλάι σ’ άλλο κορμί, να σβήσει το εγώ στο εμείς. Θέλει να πάψει να το ορίζει η σκέψη, η λογική, τα προσχήματα… Να αφεθεί σαν εύπλαστο, ακατέργαστο υλικό στις αισθήσεις. Να τρέξει επάνω του το χάδι, το υγρό βλέμμα, οι εύγλωττες σιωπές της συγχώνευσης…

Είναι κάτι νύχτες που το κορμί επιθυμεί ν’ αποκοιμηθεί σ’ αλλότρια όνειρα, να πάψουν να το ορίζουν τα δικά του. Κουρασμένο απ’ τη μοναξιά της απόστασης γυρεύει να κλείσει έστω για λίγο το χάσμα με τη σωματική επαφή. Δεν ενδιαφέρεται για τις προοπτικές ή την ποσότητα στον χρόνο, το τώρα γίνεται η ύψιστή του απαίτηση. Θέλει να απεκδυθεί τον εαυτό του, να γενεί δοξάρι στις χορδές της απόλαυσης.

Είναι αυτές οι νύχτες που το σώμα ξεπερνάει την ψυχή. Γυρεύει την δική του τροφή για να συνειδητοποιήσει ότι συνεχίζει να ζει. Σαν την πείνα και τη δίψα ορθώνει διεκδικήσεις αυτοσυντήρησης. «Ουκ έπ’ άρτο μόνον ζήσεται άνθρωπος»….. Ούτε όμως μόνον με ιδέες, οράματα και φιλοσοφίες χωρίς ανταπόκριση. Χώμα και νερό τα στοιχεία του, πηλός ταπεινός που φθείρεται αστραπιαία χωρίς την ανθρώπινη προσοχή.

Δονείται απ’ την ανάγκη του που φωνάζει με ρίγος, σαν πυρετός που ανέβηκε ξαφνικά και φέρνει ζαλάδα, φλόγωση, επιτατικό αίτημα στάσης για ανάσα κατευναστική. Το άγγιγμα πάνω στο δέρμα είναι όλο που ζητάει, η ανατριχίλα της αφής. Τότε, χίλιες λέξεις δεν φτάνουν, μήτε τηλεφωνήματα για να καλύψουν το κενό της πράξης.

Όχι! Δεν είναι ο έρωτας αυτός καθ’ εαυτός που του λείπει μα η ιεροτελεστία της αφομοίωσης. Η γλύκα να κουμπώσει ακριβώς κάπου, να εκφραστεί δίχως να πρέπει να εξηγεί. Να λειτουργήσει χωρίς κανόνες, απλά, ανεμπόδιστα.

Αυτές τις νύχτες το σώμα βάζει σε δοκιμασία την νόηση. Μέσω της έλλειψής του την βγάζει σκάρτη, την κατηγορεί για τα φράγματα που χτίζει, για τα πολύπλοκα φουστάνια που φορά. Όλα θέλει να τα καταρρίψει, να τα ξεσχίσει…… είναι η ανάγκη πιο δυνατή!

Κι όσο υψώνεται η ανάγκη και καλεί ενώ τα χέρια μένουν αδειανά, τόσο την γκρεμίζει την παρασύρει σε φαύλο κύκλο στο πουθενά……….

Είναι όμως οι νύχτες που φταίνε, οι νύχτες του ενός στην σιωπή. Την επόμενη μέρα μετά τον ύπνο, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου η λογική σκέψη θα αναλάβει τα σκήπτρα και…. πάμε πάλι από την αρχή…….

α για να καλύψουν το κενό της πράξης.

Όχι! Δεν είναι ο έρωτας αυτός καθ’ εαυτός που του λείπει μα η ιεροτελεστία της αφομοίωσης. Η γλύκα να κουμπώσει ακριβώς κάπου, να εκφραστεί δίχως να πρέπει να εξηγεί. Να λειτουργήσει χωρίς κανόνες, απλά, ανεμπόδιστα.

Αυτές τις νύχτες το σώμα βάζει σε δοκιμασία την νόηση. Μέσω της έλλειψής του την βγάζει σκάρτη, την κατηγορεί για τα φράγματα που χτίζει, για τα πολύπλοκα φουστάνια που φορά. Όλα θέλει να τα καταρρίψει, να τα ξεσχίσει…… είναι η ανάγκη πιο δυνατή!

Κι όσο υψώνεται η ανάγκη και καλεί ενώ τα χέρια μένουν αδειανά, τόσο την γκρεμίζει την παρασύρει σε φαύλο κύκλο στο πουθενά……….

Είναι όμως οι νύχτες που φταίνε, οι νύχτες του ενός στην σιωπή. Την επόμενη μέρα μετά τον ύπνο, με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου η λογική σκέψη θα αναλάβει τα σκήπτρα και…. πάμε πάλι από την αρχή…….

Το τελευταίο αντίο

«‘Ηρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ’ αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ’ την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγιχτήκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ’ αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί. ‘Ενα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη δεν γνώρισε απ’ την αγκαλιά μου».

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού «Το τελευταίο αντίο».

Το καλοκαίρι πέρασε

 

Το καλοκαίρι πέρασε και εμείς ονειρευόμαστε …

 

Ο Αντώνης Ρέμος στο Γκρο Πλαν

Στην πρώτη του εκπομπή με τίτλο «Γκρο Πλαν» ο Νίκος Αλιάγας έχει καλεσμένο τον Αντώνη Ρέμο. Ο Αντώνης Ρέμος σε μια συνέντευξη αλλιώτικη από τις άλλες τον ξεναγεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τον Λαγκαδά, και τον προσκαλεί σ’ ένα συναρπαστικό αγώνα μπάσκετ, στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου όπου πέρασε τα πρώτα του μαθητικά χρόνια. Του μιλάει για τις αγωνίες του, τα συναισθήματα του πριν βγει στη σκηνή και ακούσει τα χειροκροτήματα των θαυμαστών του. Για τους θαυμαστές του που τον ακολουθούν συνέχεια και τους χρωστάει πολλά. Του εκμυστηρεύεται την αγωνία του για την ομάδα του Ηρακλή. Ο επίλογος της συνέντευξης γράφεται στη Μίκρα. Ο Αντώνης Ρέμος  ανοίγει για πρώτη φορά τις πόρτες του γηπέδου ως πρόεδρος του Ηρακλή και μιλά με πάθος και υπερηφάνεια για τους άσους ποδοσφαιριστές του που θα δώσουν φτερά στην ομάδα και θα κάνουν τον Ηρακλή την ομάδα που αγάπησε, αγαπάει και θα αγαπάει πάντα.

Η Εκπομπή θα προβληθεί σήμερα από τον Alpha στις 23.00.

Για τις αναδασώσεις των καμένων περιοχών

Αγαπητοί φίλοι, συνειδητοποιημένοι πολίτες,

 
Εκδόθηκε ψήφισμα που υπογράφηκε από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι οι χώρες που επλήγησαν από τις πυρκαγιές πρέπει να δεσμευτούν ότι θα προστατεύσουν και θα αναδασώσουν τις καμένες περιοχές. Ξέρετε ποιός δεν υπέγραψε; ….. Μα ποιός άλλος…. Η Ελλάδα!!!

 
Μπείτε στοwww.petitiononline.com/forestgr/ και υπογράψτε!!! Πρέπει να μαζέψουμε χιλιάδες υπογραφές! Στείλτε το μήνυμα σε φίλους! Όλοι να συμβάλλουμε, αν δεν θέλουμε να δούμε τσιμεντοποιημένες τις καμένες περιοχές!

Η διαδικασία είναι πανεύκολη και υπάρχει η δυνατότητα εμφάνησης ή μη του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου σας.

Αντιγράψτε την εγγραφή όσοι το επιθυμείτε στο ιστολόγιό σας.

Χαμογέλασε

Normal
0

false
false
false

EL
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4

<!==

<!==
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:»Κανονικός πίνακας»;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:»»;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:»Calibri»,»sans-serif»;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:»Times New Roman»;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

Χαμογέλασε
πάει πέρασε
ότι έγινε, έγινε μωρό μου.
Τώρα εγώ είμαι εδώ
να σου τραγουδώ
να σου λέω το πόσο σ’ αγαπώ»…

Από
το cd single «Χαμογέλασε» του Αντώνη Ρέμου το ομότιτλο τραγούδι σε στίχους και
μουσική Γιώργου Θεοφάνους.

Μ’
ένα χαμόγελο όλα μπορούν να σβήσουν. Οι έννοιες μας δε θα υπάρχουν αν θ’
αρχίσουμε να χαμογελάμε.

Γι’
αυτό πρέπει ν’ αρχίσουμε να χαμογελάμε:

1.
Ένα χαμόγελο σε ταξιδεύει σε κόσμους μαγικούς και ονειρεμένους.

2.
Μ’ ένα χαμόγελο όλα θα πάνε καλά.

3.
Μ’ ένα χαμόγελο κάθε μέρα θα είναι καλύτερη.

4.
Ένα χαμόγελο ισοδυναμεί μ’ ένα φιλί από τους ανθρώπους που μας αγαπάνε.

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:»Κανονικός πίνακας»;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:»»;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:»Calibri»,»sans-serif»;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:»Times New Roman»;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}

–>–>–>