Στο παιδί μου …

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

 

Μανόλης Αναγνωστάκης

Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)

Advertisement

Σ’ αγαπώ, όσο ζω, υπέροχη …

Ψυχή μου …

Παλιό η ψυχή μου γράμμα είναι κι εγράφη
σε μια παρθένα ωραία — ευγενική
παρθένα — που για λύπη ερωτική
το μοναστήρι εδιάλεξεν, ετάφη.

Τι τώρα κι αν ασπρίζουνε οι κροτάφοι;
Το τότε κι αν η μοίρα ήταν κακή;
Ενα συρτάρι εβένινον εκεί
των αναμνήσεων κρύβει το χρσάφι.

Την ώρα που γεμίζουν ίσκιο οι θόλοι,
καθισμένη σε πέτρα το κοιτά,
το σφίγγει στα ωχρά χέρια κλαίοντας όλη.

Επειτα, ενώ, με βλέφαρα κλειστά,
το φευγαλέο της όραμα κρατά,
σηκώνεται και πάει στο περιβόλι.

Με τον καιρό που πρόσχαρη ήταν νέα
— αλίμονο! — για να αναμετρηθεί,
για να ‘βρει ένα σκοτάδι πιο βαθύ,
σέρνεται προς την πένθιμη αλέα.

Βαριά στη ζωή της έπεσε η αυλαία
κει δεν μπορεί καλά να θυμηθεί.
Το χείλος, μόνο ξέρει, δεν ανθεί,
δεν είναι πια τα μάτια της ωραία.

Κι όπως τα δέντρα ολόγυρα σιωπούν,
έτσι ποτέ για εκείνον που τη χάνει,
ποτέ δε θα ‘ρθουν άνθρωποι να πουν.

Αχ, μήτε τ’ όνομά του εδώ δε φτάνει!
Να ζει; Και παντα ναν τον αγαπούν;
Μην έχει τάχα — σαν αυτή — πεθάνει;

Είσαι, ψυχή μου, η κόρη που τη σβήνει
ολοένα κάποιος έρωτας πικρός,
που λησμονήθηκε κοιτώντας προς
τα περασμένα, κι έτσι θ’ απομείνει.

Κατάμονη σε μι’ άκρη, όπως εκείνη,
σε παρατούν ο κόσμος, ο καιρός.
Ενας ακόμη θα ‘σουνα νεκρός,
αν οι νεκροί δεν είχαν τη γαλήνη.

Σαν αδερφούλα η κόρη αυτή σου μοιάζει
που γέρνει, συλλογίζεται και αργεί
χαμένην ευτυχία να νοσταλγεί.

Δικό σου λέω, ψυχή μου, είναι μαράζι

όσα, το βράδυ, δάκρυα, την αυγή,

στα ρόδα κατεβαίνει και μοιράζει.

Κώστας Καρυωτάκης

Αγάπη …

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Ο ΠΟΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…

Είναι ο πόθος μου τέτοιος, αγέρα

σαν τον άγριο θυμό σου

που στις πλούσιες κοιλάδες σφυρίζει.

Είναι ανήμερος άγρια φοβερά

πλούσιοι οι τόποι βαθιά μου

και σαν χάρος σκληρός τους θερίζει.

Κάθε ελπίδα κάθε όνειρο νέο

το χαϊδεύει σαν αύρα

ζωοδότρα στα εαρινά φύτρα.

Κι αν αυξάνει και γίνεται ωραίο

είναι η γόνιμη ορμή του

που θα γίνει η σκληρή καταλύτρα.

Μαρία Πολυδούρη

Να στο δείξω …

Σα να είσαι ΕΔΩ

Σε αισθάνομαι στην καρδιά μου

Σε νιώθω στο κορμί μου

Σου λέω Σ’ αγαπώ

Και δε ξέρω αν το ακούσεις.

 

Σα να είσαι ΕΔΩ

Αισθάνομαι το άγγιγμα σου

Νιώθω τη καρδιά μου να σπάει

Μου λείπεις

Αλλά δε θέλω να στο πω.

 

Σα να είσαι ΕΔΩ

Αισθάνομαι το φιλί σου

Νιώθω το χάδι σου

Σε θέλω

Και θέλω να στο δείξω.

Κλείνω τα μάτια …

Zωή δεν υπάρχει πια για μένα

οι αναμνήσεις με έχουν κυριέυσει

το μυαλό μου έμεινε σε κείνα τα λεπτά

που έφυγες από κοντά.

Κλέινω τα μάτια με  την ελπίδα

οτι είναι ένα κακό όνειρο

δε θέλω να πιστέψω

οτι από κοντά έφυγες.

Το ουράνιο τόξο κοιτάω

μήπως σε δω ν’ ανεβαίνεις

στον παράδεισο θα πας

και εμένα θα περιμένεις.

Ξένη φορτική …

Όσο μπορείς (1913)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Ξένη φορτική …

Όσο μπορείς (1913)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Ξένη φορτική …

Όσο μπορείς (1913)

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και των συναναστροφών

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.