Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες του κόσμου …
Advertisements
Αυτό που ζητούσα …
Γεννήθηκα και πέθανα σε μια στιγμή
ερωτεύτηκα και πόνεσα
ένιωσα μικρή στον απέραντο κόσμο
έζησα και ένιωσα καλά.
Δε ζήτησα τίποτα
μόνο κάποιος να μ’ αγαπάε
να θέλει μαζί μου να είνια
και κάθε λεπτό να μου λέει σ’ αγαπώ.
Ένιωσα γαληνεμένη όταν ήρθε
η θάλασσα μέσα μου ηρέμησε
στα βράχια της δεν κλαιω πια
χαμογελάω νιώθοντας αυτό που ζητούσα.
Στο παιδί μου …
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)
Αγαπώ …
Τον βλέπω και λιώνω. ΄Οταν με κοιτάει με τα δύο του καστανά ματάκια νιώθω ευτυχισμένη. Τα χέρια του με αγκαλιάζουν και νιώθω αγάπη. Είναι ο πιο όμορφος άνδρας του κόσμου και μου αρέσει συνέχεια να τον ρωτάω αν μ’ αγαπάει. Και εκείνος μου απαντάει:
- Σ’ αγαπάω πολύ μαμούλα μου. Είσαι η γκρινιάρα μου.
- Και εγώ σ’ αγαπάω άνδρα μου, του λέω εγώ.
Αγαπώ έναν άνδρα 8 χρονών και δεν θα πάψω ποτέ …
Υ.Σ. Η φωτο είναι από το διαδίκτυο.
Συνεχίζω να λέω …
Και ναι τώρα το ξέρω πως δε μπορώ να κάνω χωρίς εσένα. Είσαι ο αέρας που αναπνέω και δεν θέλω να χάσω το οξυγόνο μου. Μέχρι και σήμερα που νιώθω μακριά σου με τα ψέματα και τα γελάκια ξέρω πως είσαι εδώ.
Δε πιστέυω τα ψέματα της ημέρας. Ότι και να πω ούτε εσύ με πιστεύεις. Μου φτάνει που με ακούς χωρίς να σκέφτεσαι τι σου κρύβω. Πως νιώθεις κοντά μου με τα φιλιά σου. Με την αγάπη αρωγό νιώθω ευτυχισμένη.
Αυτή η ευτυχία με κάνει χαρούμενη και συνεχίζω να λέω: Η ζωή είναι γλυκιά και προτρέπω όλους και όλες να την ζήσουνε.
Ήξερα …
Ήμουν σίγουρη πως δε θα μου μιλούσες ξανά αν μάθαινες την αλήθεια. Η δική μου αλήθεια ήταν μαχαίρι στην καρδιά. Δεν ήθελα να το νιώσω να μου πληγώνει την καρδιά.
Η αγάπη μου για σένα ήταν μονόδρομος από την ημέρα που σε γνώρισα. Τα μάτια σου με κέρδισαν στο πρώτο λεπτό. Είχες τόσο καθαρό βλέμμα που ήξερα πως εσύ ήσουν που θα με έβγαζες από τους εφιάλτες μου. Έλεγες λίγα μα εννούσες τα πάντα. Ένιωθες τα μάτια μου επάνω σου και συνέχιζες να με αιχμαλωτίζεις στον ιστό σου. Τα λόγια σου γέματα μέλι που έκαναν την καρδιά μου να πετάει σα χελιδόνι. Να ονειρεύεται όμορφα μέρη με αγκαλιές, φιλιά και έρωτα.
Ένιωθα κυριευμένη από τα θέλω σου και δε με ένοιαζε τίποτα για μένα. Ήθελα εσένα και ήξερα πως εσύ θα ήσουν εδώ για μένα.
Πατρίδα …
Πάλε ξυπνάει της άνοιξης τ᾿ αγέρι
στην πλάση μυστικής αγάπης γλύκα,
σαν νύφ᾿ η γη, πόχει άμετρα άνθη προίκα,
λάμπει ενώ σβηέται της αυγής τ᾿ αστέρι.
Πεταλούδες πετούν ταίρι με ταίρι,
εδώ βουίζει μέλισσα, εκεί σφήκα·
τη φύση στην καλή της ώρα εβρήκα,
λαχταρίζει η ζωή σ᾿ όλα τα μέρη.
Κάθε μοσχοβολιὰ και κάθε χρώμα,
κάθε πουλιού κελάηδημα ξυπνάει
πόθο στα φυλλοκάρδια μου κι ελπίδα
να σου ξαναφιλήσω τ᾿ άγιο χώμα,
να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,
όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα.
Λορέντζος Μαβίλης
