Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Ημέρα: 22 Δεκεμβρίου 2007
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Σε λατρεύω …
Κάποτε μου είπες πως αν νιώσω την ανάγκη να σ’ ακούσω να σε πάρω τηλέφωνο. Ποτέ δε σταμάτησα να έχω την ανάγκη αυτή όμως και ποτέ δεν τόλμησα να το κάνω. Τώρα έξι χρόνια μετά θέλω να το γράψω. Ίσως γιατί η ανάγκη μου ξεπέρασε τα όρια της. Δεν πονάω για ‘σένα δεν υποφέρω συνεχίζω να ζω. Πέρασε ο πόνος σταμάτησαν τα δάκρυα το πείσμα ο εγωϊσμός το παράπονο. Έμεινε αυτό το υπέροχο συναισθημα που έδωσε ο θεός στον ανθρωπο την αγάπη. Ναι, σ’ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Λάθος σωστό έτσι είναι. Το ξέρω πως δεν θα ‘ρθεις ξανά δεν περιμένω τίποτα. Ακούω το ποτέ ξανά το δικό σου και ζω ακόμα το για πάντα το δικό μου. Έτσι έμειναν και δεν αλλάζουν το ξέρω. Όμως θέλω να ξέρεις πως νιώθω το έχω ανάγκη. Είναι στιγμές που θέλω να σε δω χιλιάδες που θέλω να σ’ αγγίξω για λίγο μόνο και αμέτρητες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου. Πόσο μου λείπεις και πόσο σε θέλω. Οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι δεν θα συναντηθούν ποτέ.
Όμως αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Αυτό που ζήσαμε ήταν το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής μου. Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου που ήρθες στη ζωή μου. Σ’ ευχαριστώ που μ’ αγάπησες έστω για λίγο. Όλα έχουν αλλάξει δεν είναι ίδια όπως τότε. Η ζωή μου είναι διαφορετική. Το μόνο που έμεινε ίδιο είναι το βάρος της αγάπης μου που ποτέ δεν μπόρεσες ν’ άντεξεις. Ο χρόνος πέρασε μα δεν σε άγγιξε. Είσαι όπως τότε και τα μάτια μου βλέπουν το ίδιο ακριβώς όνειρο. Μόνο που τώρα δεν το ζω απλά είναι ένα όνειρο που δεν θα ξαναζήσω.
Και ‘γώ είμαι δω και συνεχίζω να σ’ αγαπώ. Τώρα που σου γράφω τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και ένα δάκρυ κατάφερε να κυλήσει. Όμως όχι δεν πονάω. Είναι δάκρυ χαράς και νοσταλγίας καθώς έρχεσαι στο νου μου σαν μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν με πειράζει που δεν είμαστε μαζί. Άντεξα τόσα πολλά και είδα αλλά τόσα. Ξέρω πως υπάρχουν μα δεν μπορούν να με πληγώσουν πια. Είναι αυτό που λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατό. Και νιώθω ακόμα σαν την πρώτη φορά… θυμάσαι; Πάντα ήταν σαν την πρώτη φορά… Σε λατρεύω.
Η ζωή είναι γλυκιά! Ζήστε την ... 