Για τα σημαντικότερα πλάσματα για μένα …

Σε λίγες μέρες είναι η γιορτή της κορούλας μου.

Ήθελα να γράψω κάτι για κείνη αλλά και για τον γιο μου,

τον άνδρα του σπιτιού μου όπως τον λέω …

Έγραψα το ακόλουθο και τους το αφιερώνω:

Χρόνια πριν μια αγάπη προσμενούσα

που να μη τον νοιαζει τίποτα άλλο

ήθελα μόνο να μ’ αγαπάει

χωρίς πρέπει και μη.

Πριν 6,5 χρόνια αυτή την αγάπη την βρήκα

γεννήθηκα μια όμορφη μέρα του Σεπτέμβρη

ήταν μια αγάπη μοναδική που το κατάλαβα

πως θα μου έκλεβε την καρδιά.

Με τα ματάκια της με κοίταξε

με έκανε ν΄αισθανθώ αγάπη γι’ αυτή

ήθελα να νιώσω το χάδι της

το φιλί της, το σ΄αγαπώ της.

Πριν 2,5 χρόνια  αυτή την αγάπη την ενιωσα ξανά

ήρθε και μου άλλαξε την ζωή

ήθελα μόνο στην αγκαλιά της να βρίσκομαι

να νιώσω τη γλυκιά της ανάσα.

Τα μάτια της για άλλη μια φορά κοίταξα

ήταν τόσο ίδια με της πρώτης μου αγάπης

το χάδι της προσμενούσα

και το χαμογελό της με έστελνε στα ουράνια.

Αυτές οι δύο αγάπες μου ονόματα τους έδωσα

Μαρκέλλα είπα την μια

και Άγγελο την άλλη

και ξέρω πως ποτέ δε θα πάψουν να μ΄αγαπάνε.