Γλυκιά μου Δάφνη
Ένας χρόνος πέρασε και ακόμα ο πόνος δε μπορεί να φύγει απ΄την καρδιά μου. Δεν ξέρω καλά καλά αν θα φύγει ποτέ.
Το θεωρώ σαν ψέμα πως ένας τόσο δικός μου άνθρωπος δεν είναι πια κοντά μου. Νιώθω συντετριμμένη και ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που το έμαθα. Ένιωσα λες και ένα μαχαίρι πλήγωσε τη καρδιά μου.
Μικρότερη είχα χάσει και άλλους ανθρώπους δικούς μου και δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό. Θυμάμαι πάντα η μητέρα μου μου έλεγε πως αυτός είναι νόμος της ζωής. Γεννιόμαστε, ζούμε και κάποια στιγμή έτσι ξαφνικά φεύγουμε. Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα. Ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να είναι πάντα μαζί μου και ποτέ να μη με αφήσουν.
Ο παππούς έφυγε αρκετά χρόνια πριν αλλά εγώ δε τον είχα χορτάσει. Δεν είχα πάρει την αγάπη που ήθελε να μου δώσει. Δεν έβλεπα τα μάτια του να αχτινοβολούν όταν μας γνώριζε στους φίλους του και τους έλεγε από εδώ οι εγγονές μου. Μετά το θανατό του τίποτα δεν ήταν ίδιο. Είχα χάσει κάποιον που αγαπούσα πάρα πολύ. Κάποιον που του άρεσε να παίζει μαζί μας και να μη χαλάει ποτέ χατήρι. Αρκετά χρόνια έκανα να καταλάβω πως δεν θα ήταν ξανά κοντά μας.
Ακόμα όμως δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Γιατί έφυγε από κοντά μας; Γιατί ο καλός Θεούλης όπως μου έμαθε η μητέρα μου να τον λέω τον πήρε μακριά από τα εγγόνια του, τα παιδιά του; Πόσο φιλέσπλαχνος είναι που χώρισε έναν παππού από τα εγγονάκια του που τον είχαν τόσο ανάγκη τα επόμενα χρόνια της ζωής τους;
Τις απαντήσεις που ζητούσα δεν βρήκα. Έμαθα να ζω με αυτό τον πόνο και αυτή την απώλεια. Δε τον ξέχασα ποτέ και ούτε πρόκειται.
Πέρσι ανήμερα του Σταυρού έχασα άλλον ένα αγαπητό μου πρόσωπο, τη θεία μου. Μια κοπέλα γύρω στα 40 που είχε ένα αγοράκι 11 χρονών και έναν άντρα που την υπεραγαπούσε. Το σοκ μεγάλο και παρόλο που την είχα δει από την πρώτη στιγμή ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω.
Ένας άνθρωπος τόσο ζωντανός που θέλει πάντα το καλό όλων των ανθρώπων δεν ξέρω γιατί έφυγε. Η μητέρα μου πάλι βρήκε μια αιτιολογία για να με γελάσει όπως της είπα. Όταν κάποιος είναι άρρωστος καλύτερα να φύγει παρά να ταλαιπωρείται ο ίδιος και οι δικοί του άνθρωποι. Εγώ ήξερα όμως πως δεν ήταν άρρωστη αλλά η καρδιά της δεν άντεξε. Πέταξε μακριά αφηνώντας μας τον πόνο για τον χαμό της.
Η ζωή είναι ένας κύκλος μου είπαν πολλοί. Ένας κύκλος που γυρίζει και μας δίνει χαρές και λύπες. Εγώ δεν τα καταλάβαινω όλα αυτά. Ξέρω μόνο πως χώρισαν μια μάνα από το παιδί της. Κανένα παιδί δεν ορφανεύει από πατέρα παρά μόνο από μητέρα. Η μητέρα είναι ο βράχος στη ζωή κάθε παιδιού.
Έκλαψα, πόνεσα και πάλι ρώτησα γιατί. Γιατί έπρεπε να φύγει και να αφήσει το αγοράκι της που ταλαιπωρηθηκε τόσο για να το φερει στη ζωή μοναχούλη του; Γιατί να μην τον δει να μεγαλώνει και να γίνεται ο άντρας που θα ήταν περήφανη που είναι γιός της; Γιατί να μην τον δει να σπουδάζει, να παντρεύεται, να κάνει δικά του παιδιά και να την κάνει γιαγιά; Γιατί να μας αφήσει μόνους όλους εμάς που την αγαπούσαμε, που είχαμε μεγαλώσει μαζί της, που είμαστε οι κούκλες της που ήθελε συνέχεια να παίζει μαζί μας; Γιατί έφυγε αφήνοντας πίσω τον αδερφό της που μέχρι και φόνο μπορούσε να κάνει για χατήρι της; Γιατί άφησε τη μητέρα της και τον πατέρα της που έλεγαν το ονομά της και μέλι έσταζε το στόμα τους;
Γιατί; Γιατί; Γιατί; Ατελείωτα γιατί και καμμία η απάντηση από κανέναν.
Κάθε μέρα την σκέφτομαι σε ότι και να κάνω και λέω τι θα έκανε στη κάθε περίπτωση. Πηγαίνω στο κοιμητήριο και της μιλαω και αισθάνομαι πως μου μιλάει. Δε θέλω να την ξεχάσω και δεν μπορώ. Το αγοράκι της το λατρεύω περισσότερο από πριν και θέλω συνέχεια να είναι χαρούμενο.
Ο πόνος δε φεύγει απ΄τη καρδιά μου. Δε θέλω να φύγει. Θέλω να είναι εκεί και να μου θυμίζει πως είχα για θεία τον καλυτερο άνθρωπο.
Φιλάκια …
Μαρία Έλενα
<!==
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:»Κανονικός πίνακας»;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:»»;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:»Calibri»,»sans-serif»;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:»Times New Roman»;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:»Times New Roman»;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
–>
Η ζωή είναι γλυκιά! Ζήστε την ... 