Ξέρω είναι τόσο δύσκολο να το πιστέψετε αλλά ναι συνέβει. Με τον Αλέξανδρο δεν μεγαλώσαμε μαζί. Μας χώριζαν πάντα 500 χλμ αλλά είμασταν δεμένοι. Τηλεφωνιόμασταν συχνά στο τηλέφωνο και λέγαμε τα νέα μας. Σε ηλικία 14 χρονών εγώ και 16 αυτός συνέβει κάτι που μας άλλαξε πολύ σαν ανθρώπους.
Είχαμε πάει κατασκήνωση και κάποιος πήγε να με πειράξει με σεξουαλικά υπονοούμενα. Ο Αλέξανδρος με υπερασπίστηκε λέγοντας του να μη με ξαναακουμπήσει γιατί ήμουνα δικιά του. Κανένας δεν ήξερε πως ήμασταν πρώτα ξαδέρφια και έτσι το πάιξαμε ερωτευμένοι. Όλο αυτό το παιχνίδι όμως μας έφερε στην επιφάνεια συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Δε μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν ήμουνα στην αγκαλιά του και ήθελα να ξυπνάω πάντα με ένα φιλί του. Αυτός δε πήγαινε πουθενά χωρίς εμένα και δε με άφηνε ποτέ μόνη μου μήπως και πάθω κάτι. Ήμασταν ερωτευμένοι αλλά δε το είχαμε συνειδητοποιήσει.
Γυρνώντας στα σπίτια μας η απόσταση μας έκανε καλό. Στην αρχή τηλεφωνιόμασταν καθημερινά αλλά αργότερα με το σχολείο ξεχαστήκαμε και πάψαμε να τηλεφωνιόμαστε. Ερωτεύτηκα κάποιον απ΄το σχολείο κάναμε σχέση και πίστευα πως ήμουνα ευτυχισμένη. Ο Αλέξανδρος μάθαινε νέα μου από τον αδερφό μου και δεν έβλεπα τίποτα διαφορετικό στις αντιδράσεις του.
Είχε κάνει και αυτός διάφορες σχέσεις και αφού τελειωσε το στρατό έπιασε μια δουλειά στη πόλη που ζούσα και εγώ. Αρχίσαμε και κάναμε περισσότερη παρέα. Συχνά βγαίναμε οι δυο και γυρνάγαμε λιώμα από τα ποτά που είχαμε πιει συζητώντας για γυναίκες και άντρες που μας είχαν πληγώσει.
Ώσπου μια μέρα έγινε κάτι που μας έδειξε τι αισθανόμασταν ο ένας για τον άλλον αληθινά. Είχαμε βγει και είχαμε πάει σε ένα μπαράκι για να συζητήσουμε τους κακούς συντρόφους μας που μας έκαναν και πονούσαμε. Εκεί που καθόμασταν ο Αλέξανδρος πρότεινε να πάμε μια βόλτα μέχρι μια πόλη 50 χλμ από τη δική μας για να δούμε την ανατολή του ήλιου.
Συνεχίζεται …
Η ζωή είναι γλυκιά! Ζήστε την ... 