Aπορίες μιας μάνούλας …

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Η ώρα 7 και πρέπει να σηκωθώ να ετοιμαστώ.

Η Μαρκέλλα σήμερα θα πάει πρώτη μέρα στο σχολείο και δεν ξέρω αν μπορέσω να μη με πιάσουν τα ζουμιά όταν την αφήσω.

Νιώθω χαρούμενη που το κοριτσάκι μου ανεξαρτοποιείται αλλά ένα πλάκωμα το έχω.

Θα πάμε όλα καλά; Θα είναι φόνιμη; Θα της φέρονται καλά; Ερωτήσεις που κάνω συνέχεια στον εαυτό μου.

Η ώρα 7.20 η Μαρκέλλα ξυπνάει μόνη της. Την καλημερίζω. Της φτιάχνω το γάλα της και αφού είμαι έτοιμη την βοηθάω να το πιει.

Αφού το πίνει ντυνόμαστε φτιαχνουμε το μαλλι μας κοιτάμε αν στη τσάντα βάλαμε ότι έπρεπε και ξεκινάμε για το σχολείο.

Το βάδισμα μαζί της απόλαυση. Θα ήθελα το σχολείο να ήταν πολύ μακριά για να την έχω ακόμα λίγο κοντά μου.

Φτάνουμε στο σχολείο μπαίνουμε μέσα κάθεται στο καρεκλάκι της και όταν την ρωτάω αν πρέπει να φύγω μου λέει ναι.

Αισθάνομαι κάτι να ανεβαίνει στα μάτια μου αλλά κρατιέμαι.

Φεύγω χωρίς να κλάψω και μένω δυνατή για την πριγκηπέσσα μου.

Στο δρόμο αναρωτιέμαι αν έπαψε να μ’ αγαπάει, αν όλα είναι καλά, μήπως έκλαψε όταν έφυγα.

Γυρνάω στο σπίτι γιατί έχω πολλές δουλειές να κάνω αλλά τίποτα δεν κάνω μόνο την σκέφτομαι.

Είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί της και τίποτα δε μπορεί να με συνεφέρει.

Βάζω πλυντήριο για να πλύνω την αγαπημένη της πυτζάμα και συνεχίζω να ονειροπολώ.

Το κινητό ανοικτό τέρμα και δεν ξέρω τι να περιμένω.

Ας περάσει γρήγορα η ώρα που θα την σφίξω στην αγκαλιά μου.