Μικρές λιαχτίδες στο τζάμι της ψυχής …

Καλημέρα ήλιε! Ανέτειλες κιόλας?

Πες μου… από κει πάνω…

Πόσο μεγάλη φαίνεται η αγάπη μου?

Η ψυχή που αγάπησα είναι απ’ αυτές

που κατοικούν στην γειτονιά του ήλιου.

Είναι απ’ αυτές που έκρυψε

μέσα τους ο Θεός την αλήθεια…

Κάποτε οι άγγελοι τίναξαν

τα φτερά τους πάνω απ’ τη γη.

Από τότε κάποιες ψυχές λάμπουν παράξενα…

Γεια σου μικρέ μου ουρανέ…

άσε με απόψε να γίνω αστέρι σου…

εγώ θα σου τραγουδώ

και εσύ θα μ’ αγκαλιάζεις… Θέλεις?

‘Οταν καθρεφτίζεσαι στο βλέμμα μου

και λες πως μ’ αγαπάς,

τότε ο Θεός γέρνει πάνω απ’ τη γη

και συνεχίζει τη δημιουργία του…

‘Οταν, ψάχνοντας να βρεις

την αγνότητα της ψυχής σου, προχώρησες

τόσο βαθιά, τόσο μακριά και βρεθείς

σε αδιέξοδο, στο τέρμα,

μπροστά σε ένα πανύψηλο τείχος…

Τότε να ξέρεις,

ότι πίσω από αυτό το τείχος

είναι το άπειρο..

η απεραντοσύνη της πανέμορφης ψυχής σου…

Εκεί θα με βρεις…

Να αιωρούμαι, να σ’ αγαπώ.

Χριστίνα Φασούλα