Για την σημερινή μέρα έγραψα ένα παραμυθάκι πολύ μικρό. Απολαύστε το.
Μια φορά και έναν καιρό ζούσε μαζί με τους γονείς της σε ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδος ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Στέλλα. Η Στέλλα της έλεγε η μητέρα της πως από την ημέρα που είχε γεννηθεί αγαπούσε πολύ το διάβασμα.
Η Στέλλα στο σχολείο ήταν η καλύτερη μαθήτρια αλλά είχε και πολλούς φίλους και ήταν πολύ δημοφιλής. Δεν αρνιόταν ποτέ τη βοηθεία της σε όποιον της την ζητούσε. Αγαπούσε πολύ την θάλασσα και πολλές ήταν οι φορές που έπαιρνε ότι είχε να διαβάσει και πήγαινε σε μια βιβλιοθήκη που ήταν απέναντι από την θάλασσα. Διάβαζε με πιο όρεξη όταν έβλεπε το απέραντο γαλάζιο.
Μεγαλώνοντας η Στέλλα και πριν τελειώσει το Λύκειο έπρεπε να αποφασίσει τι θα σπούδαζε. Όλοι της έλεγαν να δηλώσει ελληνική φιλολογία μια που της άρεσε τόσο να διαβάζει. Εκείνη όμως το σκεφτόταν. Ήθελε να σπουδάσει κάτι που θα της επέτρεπε να είναι κοντά στην θάλασσα που τόσο αγαπούσε.
Σκεφτόμενη αρκετές μέρες ζήτησε την βοήθεια των γονιών της.
· Μαμά εσύ τι λες να σπουδάσω;
· Δεν ξέρω Στέλλα μου. Κάτι που να συ αρέσει και να το αγαπάς πολύ. Γιατί αν δε το αγαπάς θα το μετανιώσεις μετά.
· Εσύ μπαμπά τι λες;
· Στέλλα μου ότι και να σπουδάσεις εγώ ξέρω πως θα είσαι καλή γιατί είσαι άριστη στα πάντα.
Η Στέλλα άκουσε τους γονείς της αλλά δεν είχε πάρει καμία απόφαση.
Μια μέρα πηγαίνοντας στο σχολείο είδε μια αφίσα στους δρόμους που έλεγε για άτομα που αγαπούσαν τα ταξίδια μπορούσαν να φοιτήσουν σε μια σχολή ως αξιωματικοί πλοίων. Της Στέλλας της άρεσε πολύ η προοπτική γι’ αυτό και θέλησε να μάθει περισσότερα πράγματα.
Μπήκε σε διάφορες ιστοσελίδες στο διαδίκτυο και έμαθε ακριβώς με τις ασχολείται ο αξιωματικός πλοίων. Αυτά που έμαθα μου άρεσαν πάρα πολύ γι’ αυτό και αποφάσισα ν’ ακολουθήσει αυτό το επάγγελμα.
Οι γονείς της δεν είχαν καμία αντίρρηση και η Στέλλα έγινε μια πολύ καλή αξιωματικός πλοίων.
Η ζωή είναι γλυκιά! Ζήστε την ... 