Ακόμα ένα δώρο …

Απ’ όταν έμαθα να γράφω συνεχώς κάτι έγραφα. Οι γονείς μου πάντα αναρψτιόντουσαν τι ήταν αυτό αλλά δεν θέλανε να με ρωτήσουν. Ο Δάσκαλος στο σχολείο μου πάντα είχε να λέει πόσο επιμελής ήμουνα και πόσο μου άρεσε να γράφω.

Στο γυμνάσιο όταν δε μου άρεσε κάποιο μάθημα έγραφα ποιήματα ή και κείμενα μόνο και μόνο για να κάνω κάτι και να μην βαριέμαι. Αυτό συνεχίστηκε και στο Λύκειο αλλά όχι με τον ίδιο ρυθμό. Ειχε μπει στην ζωή μου ένας έρωτας μεγαλύτερος από το γράψιμο.Αυτός ήταν οι υπολογιστές και ήθελα συνέχεια να ασχολούμαι μαζί τους. Ήθελα να έχω όλο και περισσότερες γνώσεις και μελετούσα μετά μανίας.

Αργότερα ερωτεύτηκα πραγματικά κάποιον και ήθελα μ΄νο μαζί του να είμαι. Απ’ όταν όμως απόκτησα την Μαρκέλλα μου θυμήθηκα την μεγάλη μου αγάπη, το γράψιμο. Άρχισα να γράφω παραμυθάκια και να τα στέλνω σε μια από τις καλύτερες συγγραφείς που έχει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα. Η κα Λένα Μαντά μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω να γράφω. Εγώ έγραψα συνήθως περίπου κάθε μήνα στις 13 μια που το κοριτσάκι έχει γεννηθεί στις 13 όπως και εγώ άλλωστε.

Αυτή την φορά έγραψα ένα παραμυθάκι για την Μαρκέλλα σήμερα στην γιορτούλα της και με αυτό τον τρόπο θέλω να της ευχηθώ με το δικό μου τρόπο χρόνια πολλά.

Ο Σύνδεσμος με το παραμυθάκι με τίτλο «Ένα κοριτσάκι αλλιώτικο» ακολουθεί.

Ένα κοριτσι αλλιώτικο

Εγώ θέλω για ακόμα μια φορά να ευχαριστήσω την κα Μαντά για την τιμή που μου κάνει να δημοσιεύει τα παραμυθάκια που τα γράφω για την Μαρκέλλα στη σελίδα της.