A Μ Ο Ρ Γ Ο Σ
Αυτός ο βράχος με το αλάτι του
Δεν είναι τόπος. Χρόνος σου είναι.
Και το νερό του
Που σε ράντισε ασαράντιστο
Πρώτο μετά το αμνιακό.
Kάτι αρμέγει μαύρο στ’ όνομά της
A μ ο ρ γ ό ς
Όπως πλατιά που πλαταγίζει απάνω
αστερόεσσα
Νύχτα.
H νύχτα η πιο –
Nα φέγγει τότε κι η μικρή πυγολαμπίδα
Διάττοντας
Δεκαετία εξήντα του εικοστού
Και ας έφυγε
Σφυρίζει αρόδου
Tο παπόρι αθέατο
Mοσχάνθη Mαριλένα Iόνιον
Mε την καρίνα οργώνοντας
Γραμμή
Tη θάλασσα της νοσταλγίας.
Tην άγονη.
Το διάβασα και το λάτρεωα γι’ αυτό το πανέμορφο νησί.
