«‘Ηρθες και ξάπλωσες στα πόδια μου, το τελευταίο εκείνο μεσημέρι, ήσυχα, αδιαμαρτύρητα, τρυφερά. Μου είπες χωρίς φωνή το τελευταίο αντίο. Μ’ αποχαιρέτησες, με το σώμα σου. Μόνο που εγώ δεν το κατάλαβα τότε. Κοιμήθηκες λίγο απ’ την άλλη μεριά της καρδιάς σου. Αυτό ήταν το τελευταίο μας αγκάλιασμα. Η τελευταία φορά που τα σώματά μας αγγιχτήκαν. Δεν είπες τίποτα. Μ’ αποχαιρέτησες με τον τρόπο σου, ευγενικά, ωραία. Το λογικό σου δεν έπιανε το μήνυμα για να μου το εκφράσεις. Μα ούτε σου άρεσαν οι μελοδραματισμοί. ‘Ενα βαθύ ευχαριστώ μου είπε το κορμί σου, που είκοσι χρόνια άλλη δεν γνώρισε απ’ την αγκαλιά μου».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού «Το τελευταίο αντίο».
Είναι κάτι μπόρες. «Μα τι μπόρες Χριστούλη μου.» Αρχίζουν με
ψιλή βροχούλα και καταλήγουν σε καταιγίδα. Σε θεομηνία. Και βέβαια
κάποτε περνούν. Πάντα ο ήλιος ξαναβγαίνει. Χαρά σ’ αυτούς που τα
καταφέρνουν να στέκονται μετά στο παραθύρι τους και να χαμογελούν.
Η ζωή έτσι κι αλλιώς συνεχίζεται. Δε σταμάτησε ποτέ να μετρήσει
βρεγμένους και πνιγμένους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Από που είναι αυτό το απόσπασμα;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
καπου το ειχα διαβασει δεν θυμαμε!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι δύσκολο το τελευταίο αντίο. Ας κρατάμε πάντα τις
αναμνήσεις πριν από αυτό!!!
Καλό σου βράδυ!!!
http://kalnterimi.pblogs.gr
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα onisios.
Πράγματι το τελευταίο αντίο είναι δύσκολο αλλά κάποιες στιγμές δε
μπορούμε να κάνουμε κάτι ή μπορούμε;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!